مبادا - رزاق زلمی

مبادیی درین نوروز دل افسرده باشی

شکوفه بر سرت بارد و تو پژمرده باشی

جهان خیزد شود زنده، زمان میمون و فرخنده

تو در تابوت ِ اندوه ِ زمانه مرده باشی

درین روز ِ قشنگ ِ دید و وادید ِ عزیزان

به کنجی پا به دامن درکشی، آزرده باشی

بیابان در بغل از لاله ی حمراء حمایل

تو کوهی آنطرف، برف گران در گُرده باشی

زمین یک آیه ی بشکفتن و تو آسمانی

تمام ِ ابر ها را در دل ِ خود خورده باشی

تمام بیشه زاران پهن از دار و درختان

تو دشتی، سفره ی خالی ِ خود گسترده باشی

چنان انگور بر یک شاخه ی پایین مگذار

میان چنگ و دندان ِ شغال افشرده باشی

اگر از مرغزاران رد شدی، رایحه بردار

نه که بادی، خس و خاشاک ِ آنرا برده باشی

بُبر دستی و دندانی نرفته تا بهاران

که باید میوه یی از شاخساران خورده باشی

وزان در خورجین بردار، تا نوروز ِ دیگر

به راه ِ خویش باید توشه یی آورده باشی