میمونها نیز همانند انسان به سوگ می نشینند

میمونها به هنگام مرگ همنوعانشان همانگونه رفتار میکنند که انسانها رفتار میکنند. آنها بهنگام مرگ یکی از همنوعانشان بصورت فشرده بر بالینش حضور پیدا میکنند و پس از مرگ او به سوگ مینشینند و یکدیگر را تسلی و دلداری میدهند. احتمالا این حیوانات معنای مرگ را میفهمند.

مرگ دوستان و خویشاوندان بطور عموم دردآور است و اجرای مراسم سوگواری که در کشورهای گوناگون بصورت مختلف برگزار میشود، کمک میکند تا بدرود گفتن با از دست رفته آسانتر گردد. تاکنون پنداشته میشد که این موضوع تنها در مورد انسانها صادق است، اما بتازگی پژوهشگران پی برده اند که این امر درمیان میمونها نیز معمولی میباشد.

جیمز اندرسون پژوهشگر دانشگاه استیرلینگ Stirling و دورا بیرو پژوهشگری از دانشگاه آکسفورد توانستند برای نخستین بار در یک پارک حیوانات شاهد ماجرایی ناشناخته برای بشر گردند.

از یک گروه متشکل از چهار میمون که سنشان بالای پنجاه سال بود، یکی از آنها به مرگ طبیعی و در آرامش درگذشت. ایندو پژوهشگر که از مدتها این گروه از میمونها را زیر نظر داشتند و از حرکات و رفتار ایشان مرتب فیلم و عکس تهیه میکردند، متوجه گشتند که در روزهای واپسین ماده میمونی که پانسی نام داشت سه میمون دیگر بطور فشرده و مداوم بر بالین او حضور میافتند. پانسی از مدتها پیش از مرگش بیمار بود.

در ده دقیقه آخر عمر پانسی، دخترش رزی و ماده میمون دیگری بنام بلوسوم و پسر بلوسوم بنام چیپی مرتب با لطافت پانسی را نوازش میکردند.

با بازنگری فیلمها و عکسهایی که از مدتها پیش از این گروه میمونها تهیه شده بود، مشخص گشت که این امری کاملا غیر معمول بود.

بلافاصله پس از مرگ پانسی میمونها نوازش کردن او را کنار گذاشتند و تنها رزی دختر پانسی پهلوی او نشست و تمامی شب را بالای سر جسد مادر کشیک داد. دو میمون دیگر در گوشه ای دور از ایندو آرام نشسته بودند و شب که شد همانجا نیز بخواب رفتند. ایندو در طول شب بارها از خواب بیدار شدند و به جستجوی شپش در موهای یکدیگر پرداختند. این امر نیز کاملا غیر معمول بود.

جستجوی شپش در میان موهای میمونی دیگر علاوه بر حفظ جنبه بهداشتی میان میمونها، معنای نزدیک گشتن، همبستگی، دوستی و محبت را نیز میدهد.

روز بعد، پیش از آمدن مامورین پارک برای دور کردن و بردن جسد پانسی، این سه میمون بطوری شگفت انگیز دقیق، کاههایی را که میان پشم و موهای او بودند، پاک کردند. بهنگامیکه مامورین برای بردن جسد پانسی وارد محوطه پارک شدند، میمونها متعرض آنها نگشتند ولی کاملا ناآرام بودند.

این سه میمون تا هفته ها پس از مرگ پانسی نیز در حالت سوگ بسر میبردند به اینصورت که آرامتر از پیش بودند، غذا بسیار کمتر از همیشه میخوردند و تا مدتها در محلی که پانسی مرده بود نه میخوابیدند و نه مینشستند. پیش از آن همیشه بر سر خوابیدن در این محل میان میمونها رقابتی فشرده وجود داشت. این حالت حدود چهار هفته ادامه پیدا کرد و پس از آن تدریجا بصورت پیشین خود برگشت.

پژوهشگران پس از بررسی این حالات میمونها و با توجه به اینکه دی. ان. آ میان میمون و انسان بیش از 98 درصد شباهت را نشان میدهد، میگویند که رفتار عمومی انسانها بهنگام مرگ و یا مرگ نزدیکان حاصل دوران تکامل بسیار طولانی تری است از آنچه که تاکنون حدس زده میشد.

آنها همچنین پیشنهاد میکنند که در مورد رسیدگی به بیماران در حال مرگ و و رفتار و برخورد با نزدیکان و بستگانشان تعمق بیشتری انجام گیرد.